Nowy rok szkolny, nowy pracodawca i… stare dylematy kadrowe. Gdy nauczyciel kończy pracę w jednostce publicznej i od września przechodzi do przedszkola niepublicznego, wyliczenie urlopu potrafi zamienić się w łamigłówkę: różne reżimy prawne, proporcje, etaty cząstkowe, zaokrąglenia. Ten artykuł przeprowadzi Cię krok po kroku przez najczęstsze pułapki i pokaże, jak bezpiecznie ustalić wymiar urlopu do końca roku — tak, by rozliczenia przeszły każdą kontrolę i nie generowały niepotrzebnych kosztów.

Dobrze prowadzona rekrutacja „pomocy nauczyciela” zaczyna się od zrozumienia, czym to stanowisko jest — i czym nie jest. Choć nazwa bywa myląca, pomoc nauczyciela nie jest nauczycielem w rozumieniu Karty Nauczyciela. To pracownik niepedagogiczny, którego kwalifikacje, tryb zatrudnienia i zakres zadań wynikają z innych przepisów oraz z regulaminów pracodawcy. W artykule porządkujemy wymagania formalne, pokazujemy, kiedy zatrudnienie jest obowiązkowe, a kiedy fakultatywne oraz jak dobrać rodzaj umowy do sytuacji (np. powiązania z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego), by działać legalnie i bezpiecznie organizacyjnie.

Wyobraź sobie sytuację: po dwóch tygodniach nieobecności spowodowanej leczeniem grzybicy dziecko wraca do grupy, a zmiany skórne nadal wyglądają na aktywne. Personel martwi się o bezpieczeństwo reszty dzieci. Czy można zażądać od rodzica „zaświadczenia o zdrowiu”? Czy odmówić przyjęcia dziecka na salę? Ten tekst porządkuje zasady: co wolno, czego nie wolno oraz jak przygotować przedszkole organizacyjnie, aby działać pewnie i zgodnie z prawem.

Kiedy po spotkaniu z rodzicami do sekretariatu trafia e-mail z zarzutem „subiektywnego tonu” protokołu i dopisanymi po fakcie uwagami, łatwo o chaos: czy poprawiać dokument, dopinać aneks, a może szczegółowo odpowiadać na każdą uwagę? I czy sama odpowiedź mailowa rodzica oznacza, że został skutecznie zapoznany z protokołem? Przepisy oświatowe nie nakazują w ogóle protokołowania rozmów z rodzicami, więc to statut i wewnętrzne procedury wyznaczają reguły gry. W tym tekście porządkujemy temat: pokazujemy, jak bezpiecznie i elegancko przyjąć uwagi (bez „przepisywania historii”), kiedy ograniczyć się do aneksu, jak rozdzielić sprostowania faktów od opinii, a także jak dokumentować obieg korespondencji zgodnie z RODO. Dostaniesz też krótkie wzory pism i zestaw dobrych praktyk, by zamknąć sprawę spokojnie i zgodnie z prawem.

Dokumentowanie pracy dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej w przedszkolu to obowiązek każdego nauczyciela – również specjalistów, takich jak pedagog, psycholog, logopeda czy terapeuta pedagogiczny. Choć przepisy prawa oświatowego jasno określają, jakie informacje muszą znaleźć się w dziennikach zajęć, to nie wskazują ich wzoru ani formy. Oznacza to, że nauczyciel specjalista może samodzielnie wybrać dziennik, o ile pozwala on na rzetelne odnotowanie wszystkich wymaganych danych. Ostateczną decyzję o dopuszczeniu wybranego dziennika podejmuje jednak dyrektor, który odpowiada za zgodność dokumentacji z przepisami.

W wielu przedszkolach ogólnodostępnych pojawia się praktyczny dylemat: czy jeden nauczyciel współorganizujący kształcenie (potocznie „wspomagający”/pedagog specjalny) może wspierać dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności w jednej grupie – i czy istnieją sztywne limity liczby takich dzieci? Poniżej znajdziesz uporządkowane wyjaśnienia: co rzeczywiście regulują przepisy, kiedy można łączyć różne niepełnosprawności, kiedy rozważyć dodatkowe wsparcie kadrowe oraz jak to poprawnie ująć w arkuszu organizacyjnym i dokumentacji ucznia.

Potknięcie w dzienniku potrafi zamienić rutynową kontrolę w długi protokół i zgłoszenie naruszenia danych. Ten tekst pomoże Ci temu zapobiec. W prosty sposób pokazujemy, czego nie wolno wpisywać do dziennika zajęć przedszkola (np. informacji o orzeczeniach i opiniach), co należy w nim odnotowywać, a co – zgodnie z przepisami i RODO – prowadzić wyłącznie w teczce dziecka lub w dziennikach zajęć specjalistycznych. Dzięki temu ujednolicisz praktykę w całej placówce, odciążysz nauczycieli i zyskasz spokój podczas wizyt nadzoru.

Organizacja zajęć rewalidacyjnych w przedszkolu powinna być zawsze dostosowana do potrzeb dzieci i zaleceń wynikających z orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego. Przepisy prawa oświatowego nie zakazują prowadzenia takich zajęć w grupie – pod warunkiem, że ta forma odpowiada na rzeczywiste potrzeby wychowanków. Kluczowe znaczenie ma jednak prawidłowe dokumentowanie ich przebiegu. Zajęcia rewalidacyjne należy wpisywać do dziennika innych zajęć, a w przypadku zajęć grupowych prowadzić jeden wspólny dziennik dla całej grupy.

Logopeda, psycholog i pedagog specjalny w przedszkolu realizują dziś wiele form wsparcia — od diagnozy i konsultacji po zajęcia terapeutyczne. Powraca więc pytanie: jakie dzienniki prowadzić i co w nich wpisywać, by dokumentacja była kompletna i bezpieczna na kontrolę? Porządkujemy zasady: specjalista prowadzi dwa odrębne dzienniki — dziennik czynności (diagnozy, konsultacje, obserwacje, praca zespołów, działania środowiskowe) oraz dziennik zajęć, jeśli realizuje zajęcia terapeutyczne/rewalidacyjne indywidualne lub grupowe. Podpowiadamy też, jak rozgraniczać wpisy, powiązać je z planem wsparcia i uniknąć duplikacji danych.

Coraz więcej dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym korzysta z nowoczesnych terapii cukrzycy: pomp insulinowych, systemów ciągłego monitorowania glikemii (CGM) oraz skanerów typu Libre. To dobra wiadomość — ale i wyzwanie organizacyjne dla każdej placówki oświatowej.  Ten artykuł pokazuje, jak bezpiecznie zorganizować opiekę nad uczniem z cukrzycą: co wynika z prawa, jaki jest zakres obowiązków nauczyciela, jakie dokumenty i procedury warto wprowadzić oraz jak przygotować zespół na sytuacje codzienne i nagłe.

Chcesz prowadzić terapię lub zajęcia specjalistyczne w miejscu innym niż budynek przedszkola niepublicznego? To możliwe — pod warunkiem, że zaplanujesz specjalistyczny punkt pracy z dziećmi zgodnie z prawem i realnie „pod” indywidualne potrzeby wychowanków. Poniżej wyjaśniamy, kiedy dodatkowa lokalizacja jest dopuszczalna, jak ją zgłosić do ewidencji i o czym pamiętać organizacyjnie (w tym o dowozie), aby rozwiązanie było bezpieczne, skuteczne i oparte na potrzebach dzieci.

W wielu przedszkolach nadal wiszą imienne, bawełniane ręczniki. Od 11 lipca 2024 r. to rozwiązanie jest niezgodne z przepisami BHP: nowelizacja rozporządzenia wyraźnie wskazała, że w toaletach dla dzieci muszą znajdować się ręczniki papierowe lub suszarki do rąk, a także mydło i papier toaletowy. Tekst poniżej pokazuje, kogo dotyczy zmiana (także przedszkoli publicznych i niepublicznych), co dokładnie trzeba zapewnić, jakie błędy grożą podczas kontroli, oraz jak w praktyce przejść z ręczników materiałowych na rozwiązania jednorazowe lub elektryczne.

Gdy na terenie przedszkola dorosły kieruje groźby lub obelgi do dziecka, to nie „spór między rodzicami”, lecz incydent z obszaru bezpieczeństwa małoletnich. Dyrektor ma obowiązek natychmiast zareagować: przerwać zdarzenie, zabezpieczyć dziecko, zebrać i udokumentować fakty, porozmawiać ze świadkami i stronami, a w razie potrzeby uruchomić pomoc psychologiczno-pedagogiczną, procedurę „Niebieska Karta” lub zawiadomić organy ścigania. W tekście pokazujemy, jak to zrobić krok po kroku, jak odpowiedzieć rodzicowi zgłaszającemu incydent oraz jak wzmocnić standardy ochrony małoletnich, by podobnym sytuacjom zapobiegać.