Pomoc psychologiczno-pedagogiczna – czy tylko na podstawie orzeczenia lub opinii

Pomoc psychologiczno-pedagogiczna w przedszkolu jest udzielana na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej  z 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach. Z regulacji § 2 ust. 2 tego aktu wynika, że potrzeba objęcia dziecka pomocą psychologiczno-pedagogiczną w przedszkolu, szkole wynika w szczególności z:

1)    niepełnosprawności,

2)    niedostosowania społecznego,

3)    zagrożenia niedostosowaniem społecznym,

4)    zaburzeń zachowania lub emocji,

5)    szczególnych uzdolnień,

6)    specyficznych trudności w uczeniu się,

7)    deficytów kompetencji i zaburzeń sprawności językowych,

8)    choroby przewlekłej,

9)    sytuacji kryzysowych lub traumatycznych,

10) niepowodzeń edukacyjnych,

11) zaniedbań środowiskowych związanych z sytuacją bytową ucznia i jego rodziny, sposobem spędzania czasu wolnego i kontaktami środowiskowymi,

12) trudności adaptacyjnych związanych z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego, w tym związanych z wcześniejszym kształceniem za granicą.

Katalog okoliczności, w których wychowankowi powinna być udzielania pomoc psychologiczno-pedagogiczna nie jest katalogiem zamkniętym. Świadczy o tym użycie sformułowania „w szczególności”, które oznacza, że objęcie pomocą może nastąpić również z innych przyczyn niż w tym przepisie wymienione.

Rozpoznawanie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych uczniów, określanie mocnych stron, predyspozycji, zainteresowań i uzdolnień, a także rozpoznawanie przyczyn niepowodzeń edukacyjnych lub trudności w funkcjonowaniu wpisuje się w zakres obowiązków każdego zatrudnionego w przedszkolu nauczyciela, wychowawcy grupy wychowawczej i specjalisty.

Jeżeli w toku wykonywania ww. obowiązków dojdzie do stwierdzenia, że dziecko wymaga objęcia pomocą psychologiczno-pedagogiczną, nauczyciele informują o tym dyrektora przedszkola, a ten podejmuje czynności zmierzające do zorganizowania pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Przepisy nie uzależniają realizacji tego obowiązku od posiadania przez dziecko orzeczenia lub opinii

Należy pamiętać, że w przedszkolu pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest udzielana w trakcie bieżącej pracy z uczniem oraz przez zintegrowane działania nauczycieli i specjalistów, a także w formie:

1)    zajęć rozwijających uzdolnienia,

2)    zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kompensacyjnych, logopedycznych, rozwijających kompetencje emocjonalno-społeczne oraz innych zajęć o charakterze terapeutycznym,

3)    zindywidualizowanej ścieżki realizacji obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego,

4)    porad i konsultacji.

Pomocy tej udzielają:

• nauczyciele,
• wychowawcy grup wychowawczych,
• specjaliści wykonujący w przedszkolu  zadania z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej, w szczególności psycholodzy, pedagodzy, logopedzi i terapeuci pedagogiczni.

Skoro § 20 pkt 14 rozporządzenia w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach wskazuje, że przepisy dotyczące organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej stosuje się odpowiednio do dzieci posiadających przeczenie lub opinię wydaną przez poradnię, to oznacza to, że pomocy udziela się niezależnie od dostarczenia do przedszkola tego dokumentu. Konsekwencją posiadania przez dziecko orzeczenia lub opinii jest natomiast konieczność uwzględnienia zawartych w nim zaleceń podczas planowania pomocy.

Zadania dyrektora oraz nauczycieli związane ze stwierdzeniem konieczności udzielania dziecku pomocy psychologiczno-pedagogicznej dotyczą wszystkich wychowanków, niezależnie od doręczania do przedszkola orzeczenia lub opinii wydanej przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną.

prawnik, specjalista prawa oświatowego

uzupełnienie – Marta Wysocka

redaktor prowadząca