Będę Twoim wsparciem! Scenariusz psychoedukacyjny dla grup przedszkolnych

Zadaniem scenariusza jest wsparcie grupy w integracji i rozwoju relacji pomimo trudności wynikających z różnic.

Przygotowanie do warsztatów

Warto zorganizować większą przestrzeń do swobodnego ruchu dla dzieci.

Wprowadzenie

Dzisiaj poćwiczymy współpracę. Czy wiecie, czym właściwie jest współpraca? Kto wyjaśni to słowo? Prowadzący zachęca dzieci do swobodnych skojarzeń na temat pojęcia współpracy. Pomaga im zbudować definicję tego słowa, np. wspólna praca nad jednym zadaniem; zabawa, w której każdy ma swoje zadanie i wykonuje je razem z innymi; wspólne robienie tego samego.

Wiemy już, czym jest współpraca. Czy wiecie, czym jest wsparcie? Potrzebujemy go do współpracy. Prowadzący rozmawia z dziećmi na podobnej zasadzie, inspirując je do stworzenia wspólnej definicji.

Zadanie nr 1. Niewidoczna ścieżka.

Prowadzący zaprasza dzieci do ćwiczenia współpracy w małych, trzyosobowych grupach. Na podłodze układa długi sznurek – tak, by powstała dość długa i kręta ścieżka. Jedno z dzieci w trójce ma zakryte oczy – chustką lub szalikiem – zadaniem dwójki pozostałych jest przeprowadzenie go po sznurku tak, by nie zszedł z drogi. Dzieci nie mogą ze sobą rozmawiać, mogą porozumiewać się ,,na migi”. Każda trójka przechodzi przez sznurek trzy razy tak, by każdy mógł być zarówno ,,przewodnikiem”, jak i ,,spacerowiczem”. Po zakończonym zadaniu prowadzący pyta dzieci:

– Czy trudno było wesprzeć kolegę w przejściu po ,,ścieżce”?

– Co czuliście, gdy byliście prowadzeni?

– W jaki sposób się porozumiewaliście?

– Kto kogo w tej zabawie wspierał?

– Czy można nazwać tę zabawę współpracą?

Zadanie 2. Rzut do celu.

Prowadzący dzieli dzieci na pary. Jedna z osób trzyma wiaderko, druga dostaje kilka kasztanów lub kamyczków (mogą to być też klocki, piłeczki etc.). Zadaniem jednej osoby jest wrzucenie wszystkich kasztanów do wiaderka, które trzyma druga osoba. Prowadzący daje jednak różne instrukcje. Na początku prosi, by osoby z wiaderkami utrudniały wrzucanie kasztanów kolegom. Potem po chwili proponuje, by spróbowały pomóc kolegom i łapały kasztany do wiaderka. Zadaje pytania:

– Kiedy można było mówić o wsparciu i współpracy?

– Jak osoby z kasztanami czuły się, gdy koledzy z wiaderkami utrudniali wrzucanie kasztanów?

– Jakie uczucia przyszły, gdy koledzy pomagali wam wrzucić kasztany i próbowali je łapać?

Zadanie 3. Dotykowy głuchy telefon.

Prowadzący prosi dzieci, by usiadły w kręgu. Na początku zaprasza je do klasycznej zabawy w tzw. głuchy telefon. Przekazuje proste słowa, np. zabawa, kasztan, przewodnik etc. Następnie proponuje nową wersję zabawy w tzw. dotykowy głuchy telefon. Dzieci zamykają oczy i prowadzący kreśli palcem pierwszej osobie kółeczko na otwartej dłoni. Zadaniem dziecka jest nakreślenie tego samego znaku kolejnej osobie. Dzieci przekazują sobie znak, ostatnie pokazuje, co zrozumiało z ,,dotykowego” przekazu.

W kolejnych rundach można nakreślić np. trójkąt lub kwadrat.

Po zakończonej zabawie prowadzący pyta:

– Co sprawiło, że udało się przekazać znak ostatniej osobie?

– Dlaczego trudno nam było przekazać znak kółeczka dalej?

– Kiedy współpraca nam się nie udawała?

– Co pomaga we współpracy?

– Jak można się wspierać nawzajem w takiej zabawie?

– Czy wsparciem byłoby np. narysowanie kółeczka na dłoni kilka razy?

Podsumowanie

Dzisiaj uczyliśmy się współpracować i wspierać na różne sposoby. Czasem potrzebujemy, by ktoś powolutku pokazał nam, co trzeba zrobić, wytłumaczył zadanie. By współpraca była możliwa, wszyscy muszą się postarać być dla siebie wsparciem. Tak jak dziś. Dobra robota!